Przejdź do zawartości

Papieska elekcja 1119

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Papieska elekcja 1119
Ilustracja
Daty i miejsce
2 lutego 1119
Cluny
Główne postacie
Dziekan

Crescenzio

Prodziekan

Kuno von Urach CanReg

Protoprezbiter

Bonifacy

Protoprezbiter elektorów

Boso

Protodiakon

Giovanni V OSB

Protodiakon elektorów

Roscemanno

Wybory
Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


10
31

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Gwidon z Burgundii
Przybrane imię: Kalikst II

Papieska elekcja 2 lutego 1119 – odbyła się po śmierci papieża Gelazjusza II i zakończyła wyborem Kaliksta II.

Śmierć Gelazjusza II

[edytuj | edytuj kod]

Papież Gelazjusz II krótko po swoim wyborze w styczniu 1118 roku musiał uchodzić z Rzymu w obawie przed cesarzem Henrykiem V, z którym papiestwo od wielu już lat pozostawało w sporze o inwestyturę. Papież uszedł do Francji, gdzie przewodniczył kilku synodom, podczas gdy w Rzymie cesarz wyznaczył antypapieża w osobie arcybiskupa Maurycego Burdinusa z Bragi, który przyjął imię Grzegorz VIII. 29 stycznia 1119 roku Gelazjusz II zmarł w opactwie Cluny, polecając nielicznym towarzyszącym mu kardynałom wybór albo arcybiskupa Vienne Guy de Bourgogne, albo opata Cluny Ponce de Mergueil, albo kardynała Kuno von Urach, biskupa Palestriny.

Kardynałowie elektorzy

[edytuj | edytuj kod]

W Cluny towarzyszyło Gelazjuszowi II zaledwie 10 z 41 kardynałów[1]. Oni też po jego śmierci przystąpili do wyboru jego następcy.

Wszyscy elektorzy byli nominatami Paschalisa II.

Nieobecni

[edytuj | edytuj kod]

Aż 31 kardynałów nie uczestniczyło w elekcji:

28 spośród tych kardynałów mianował Paschalis II, jednego Gelazjusz II, a jednego jeszcze papież Grzegorz VII.

Wybór Kaliksta II

[edytuj | edytuj kod]

Po trzech dniach zwyczajowych modłów i nabożeństw po śmierci Gelazjusza II kardynałowie obecni w Cluny przystąpili do procedowania. Początkowo ich wybór padł na kardynała Kuno z Palestriny, który jednak odmówił przyjęcia tiary. Za jego radą obrano na papieża arcybiskupa Vienne Guy de Bourgogne, który także był jednym z kandydatów wskazanych przez zmarłego papieża. Elekt przyjął wybór jako Kalikst II i 9 lutego został koronowany w swojej dotychczasowej stolicy arcybiskupiej.

Ratyfikacja elekcji w Rzymie

[edytuj | edytuj kod]

Wiadomość o wyborze Kaliksta II została niezwłocznie przekazana kardynałom w Rzymie, którzy powołali komisję mającą na celu ratfyfikację tego wyboru. W jej skład weszli kardynałowie-biskupi oraz po jednym przedstawicielu kardynałów prezbiterów i kardynałów diakonów:

  • Crescenzio, kardynał biskup Sabiny
  • Pietro, kardynał biskup Porto i wikariusz Rzymu
  • Witalis, kardynał biskup Albano
  • Manfred, biskup Tivoli[3]
  • Bonifacy, kardynał prezbiter S. Marco
  • Comes, kardynał diakon S. Maria in Aquiro

Komisja zebrała się w dniu 1 marca 1119 i jednogłośnie ratyfikowała wybór Kaliksta II, przecinając wszelkie spekulacje co do legalności procedury przeprowadzonej w Cluny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Na temat liczebności i składu Kolegium Kardynalskiego zob. artykuł papieska elekcja 1118. Jedynymi zmianami od tego czasu były wybór Giovanni Gaetani na papieża Gelzjusza II i nominacja dla kardynała Pietro Ruffino.
  2. Daty nominacji podane są w przybliżeniu. Podstawowym źródłem dla tych przybliżonych dat jest Hüls, s. 84-86
  3. Manfred nie był kardynałem-biskupem, prawdopodobnie, tak jak biskup Offo z Nepi podczas papieskiej elekcji 1099, działał jedynie w zastępstwie za nieobecnego kardynała biskupa Tusculum Giovanni Marsicano, który przebywał wówczas w Benewencie.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • H.W. Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg, Darmstadt 1957
  • Salvador Miranda: The Cardinals of the Holy Roman Church – papal election, 1119
  • Amborgio Piazzoni, Historia wyboru papieży, Wyd. M, Kraków 2003, s. 163–164
  • I.S. Robinson, The Papacy 1073–1198. Continuity and Innovations, Cambridge University Press 1990, s. 64-65
  • Mary Stroll, Callixtus II (1119–1124): A Pope born to rule, s. 58-64
  • C.G. Fūrst, Kennen Wir die Wählern Gelsius' II?, (w:) Festschrift Karl Pivec. Zum 60. Geburtstag gewidmet von Kollegen, red. Anton Haidacher, Hans Eberhard Mayer, wyd. Sprachwissenschaftliches Institut der Leopold-Franzens-Universität, 1966, s. 69-80
  • R. Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130, Tybinga 1977